কবিতা

মোক স্পৰ্শ কৰিব দিয়া

তোমাৰ অনুভূতিৰ

অতল গহ্বৰ

মই জানো

সেই স্পৰ্শৰ প্ৰাপ্তিয়ে প্ৰেম

প্ৰেমৰ আৰু অন্য কি সংজ্ঞা হ’ব পাৰে

মৰ মৰ সৰাপাতৰ গ’ধূলি

তোমাৰ আৰণ্যক পঁজাৰ পিৰালিত

তুমি বহি থকা নীৰৱে

তোমাৰ বিষন্ন বিহ্বল দুচকুত

হেঙুলীয়াই সানি দিয়ে সেউজীয়া

তাৰ নামেই প্ৰেম নেকি

তুমি বাৰু

নিজকে ইমান ধুনীয়াকৈ

কিদৰে সজাই তোলা

কিদৰে ইমান নিৰ্মলতাৰে

চুমা খাব জানা

অথচ

মই জানো

তুমি

কোনোদিনে

নিমন্ত্ৰণ কৰা নাই

এযুৰি চৰাইক

তোমাৰ চ’ৰাঘৰলৈ

জলপান খাবলৈ

তুমি

কোনোদিনে

সাবটি ধৰা নাই

বিশাল পথাৰৰ

সহজ সেউজীয়া

কাৰণ

মোহ-প্ৰাপ্তিয়েই

তোমাৰ বাবে স্বৰ্গৰ দুৱাৰ

মই জানো

তোমাৰো এখন

স্বপ্নৰ উদ্যান আছে

তাত

কি ফুল ফুলে

মই নাজানো

মইতো আজিও

বুজি পোৱা নাই

তোমাৰ চকুপানীৰ অৰ্থ

তুমিতো কবি নহয়

শব্দৰে সজাব পাৰিবা

তোমাৰ আটোম টোকাৰি ঘৰ

নিয়ৰ কণা হ’বৰ বাবেও

তুমি বতাহত মিলি যাব নোৱাৰা

গছ পাত হ’বৰ বাবেও

তোমাৰ পত্ৰহৰিতৰ অভাব

তুমি গানো হ’ব নোৱাৰা

কাৰণ

তুমি সপ্তস্বৰ ৰহিত

তেনেহ’লে

কিদৰে মই দিব পাৰো

প্ৰেমৰ সজ্ঞা

সজাব পাৰো

সুখ-দুঃখৰ

আৰণ্যক পঁজা

মই

ভাল পাব জানো

সকলো নিৰ্মল অনুভূতিৰে

হৃদয় তুলি ধৰিব পাৰো

আকাশৰ বিশালতাত

উচুপিব পাৰো

নিশাৰ এটা নিৰ্জন নক্ষত্ৰ হৈ

অথচ

ক্ৰমশঃ

সেই মেজাংকৰী সপোনবোৰে

দূৰাতীত কিবা এটা

হৈমন্তী প্ৰান্তৰৰ

কোনো এক গ’ধূলি

কোনো দিনে

আমি বহিব নোৱাৰিলো

মৌন মুখৰতাৰে

আৰু

তুমি এদিন

সহজ চাৱনিৰে

সুধিছিলা

তোমাৰ চকুযুৰি ধুনীয়ানে

আজিও কিন্তু

সেই প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ

মই দিব পৰা নাই৷

Just I can't overcome
(যেতে পারে, কিন্তু কেন যাবো...

                      -শক্তি চট্টোপাধ্যায়-)
যিবোৰ শব্দ মই লিখিব পাৰিছিলো
বাকৰুদ্ধ হোৱাৰ পিছত
সেইবোৰ কুবলাখানৰ উদ্যানতকৈও
সুন্দৰ হ’বপাৰিলেহেঁতেন

য’ত চৰায়ে গীত গায়
বতাহে উৰুৱাই নিয়ে
হালধীয়া সৰাপাত
ৰ’দালিয়ে চুমা খায় সেউজীয়াক
কোলাহলৰ মাজতো
নিজঞ্জাল হয়
তোমাৰ বেঙুনীয়া সাজপাৰ

কিমান দিন হ’ল বাৰু
এপষ, এমাহ, এবছৰ
তোমাক যে প্ৰথম লগ পাইছিলো
তুমি কালৰ বাবে সাচি ৰাখিছিলা
তোমাৰ সৰ্বস্ব শৰীৰ

মই চাব নোৱাৰো তোমাৰ চকুলৈ
চুমা খাব নোৱাৰো তোমাৰ ওঠত
কৰ্ষণ কৰিব নোৱাৰো
তোমাৰ নাভীৰ উপত্যকা

আজি ৰাতি শাৰী শাৰী
চাকি জ্বলিব
এই বাটেৰই মাৰ্কোপলো আহিব
মেগেষ্টেনিছে লিখিব
ভাৰতত দেখা
সেই অদ্ভুত মানুহটোৰ কথা
সকলো সঁচাই মিছা হৈ যাব
সকলো মিছাই সঁচা হৈ যাব
তুলাচনীত জাপ মাৰি উঠিব সত্য
আৰু
দিল্লী চহৰ চাব এক্কা গাড়ীত উঠি

মোৰ বৰ্তমানেই অতীত
যি সংঘাত জৰ্জৰ
বাঁহ-বিৰিণাৰে সজা
এটি ঘৰত
একলি বৰগীত হৈ
পাহি মেলি মেলি
তোমাৰ বুকুত হাউলি পৰিছিল
এছায়া অৰণ্য

আজিও সেই পোহৰৰ মেৰঘৰত
লখায়ে হিয়াধুনি কান্দে
‘‘... বেউলা জাগোৰে ও বেউলা জাগোৰে
মোক খাই কাল নাগে বেউলা জাগোৰে......’’
শিলৰ চোলা চিলাবলৈ
পানীৰ বেজী ক’ত

মই জানো
মই য’ত আছো
তাত মই নাই
মই য’ত থাকিব লাগিব
তাতো মই থাকিব নোৱাৰো৷
                         -বিশ্বজিত সূত্ৰধাৰ-