বন্ধৰ বিষয়ে

বন্ধৰ বিষয়ে

                এবাৰ অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ কাম এটাত দুপৰীয়া প্ৰায় ১১ বজা মানত গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়লৈ গৈছিলো৷ গৈ গম পালো যে কোনোবাৰ মৃত্যুত শোক কৰি সেইদিনা কৰ্মচাৰীসকলে কামৰ পৰা বিৰত হৈছে৷ মুখত মাত নাথাকিল মোৰ৷ কামটো নহ’লেও মোৰ বিপদ৷ কি কৰো? হঠাতে গাড়ীগাওঁৰ ফালৰ বন্ধু এজনক লগ পালো৷ বিপদটোৰ কথা তাক ক’লো৷ সি হাঁহি এটা মাৰি ক’ল, “ধুৰ, সিটোও কথানে?” এই বুলি সি মোক চাহ দোকান এখনলৈ লৈ গ’ল৷ তাত দেখিলো কিছুমান মানুহে হাঁহি স্ফুৰ্তি কৰি আদ্দা মাৰি আছে৷ মোৰ বন্ধুজনে ক’লে যে আদ্দা মাৰি থকাসকল হৈছে৷ গুৱাহাটী বিশ্ববিদ্যালয়ৰ কৰ্মচাৰী৷ ভাবিলো শোকত কামৰ পৰা বিৰত থকা সকলেনো কিদৰে ইমান হাঁহি-তামচা কৰি থাকিব পাৰেহে! বন্ধুজন আগবাঢ়ি গ’ল, এজন কৰ্মচাৰীৰ হাতত ১੦੦ টকীয়া নোট এখন গুজি দিলে৷ ঈশ্বৰৰ কৃপা নোহোৱাকৈয়ে মোৰ কাম সেইদিনাই হৈ গ’ল৷

               কথাবোৰ এনেদৰেই চলে এই দেশত৷ আজিও মই বুজা নাই কি কাৰণত কাৰোবাৰ মৃত্যুত স্কুল এখনত অৰ্দ্ধ চুটি হ’ব লাগে৷ এখন স্কুলৰ প্ৰাক্তন ছাত্ৰ এজন মৰিলে স্কুলখনত পঢ়া ল’ৰাবোৰে নিশ্চয় কান্দি-কাটি ভাঙি নপৰে৷ এনে হ’ব  পাৰে যে কোনো এজন গুৰুত্বপূৰ্ণ মানুহৰ নাইবা এখন স্কুলৰ প্ৰাক্তন ছাত্ৰৰ মৃত্যুত স্কুলখনৰ এটা পিৰিয়দত নাইবা প্ৰাৰ্থনাৰ সময়ত মানুহজনৰ নামত শোকসভা পতা যাওক আৰু মানুহজনৰ বিষয়ে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলক কিছু কথা জনোৱা যাওক৷ কিন্তু স্কুলখনত অৰ্দ্ধ চুটি হোৱাৰ কাৰণ কি মই আজিও নুবুজো৷ তাৰ ভিতৰত কোনোবা এজন অতি গুতুত্বপূৰ্ণ মানুহৰ মৃত্যুত অন্য কিবা কাৰ্যসূচী হোৱাতো বেলেগ কথা৷ কিন্তু সকলো মৃত্যুৰ বাবে শোকসভা কৰি স্কুল ছুটি দিয়াতো সমৰ্থনযোগ্য হ’ব নোৱাৰে৷